Gastblogger Vincent neemt je mee in de wereld van de analoge fotografie. Deze keer schrijft hij over zijn passie voor korrel.

Ik begon het 35mm project met een vraag: wat is dat “iets”wat ik mis in digitale fotografie en vind in analoge fotografie? En na een tijdje wist ik het antwoord: ik was verliefd op het proces en de warmte van de analoge foto’s. Vandaag zal ik jullie proberen deze liefde uit te leggen aan de hand van bovenstaande foto.

Ik zag ooit een t-shirt met de tekst: “Iedereen is een fotograaf… Totdat je op de M stand een foto probeert te maken.” En dat is wat je met een analoge toestel hebt. Geen hulpmiddelen, gewoon recht toe, recht aan de M-stand. Zo had mijn OM-1 een simpele spotmeter, een 28mm prime lens en een kleuren rolletje van 36 opnamen. Je loopt daarom heel snel, heel hard tegen de begrenzingen van je toestel aan, want je kunt je niet meer verbergen achter technische snufjes. Je moet snappen wat je doet, anders komt er geen goede foto uit. Dus kijk je naar de lucht en gebruikt de sunny 16 regel om je belichting in te schatten. Je kijkt door je zoeker en zoekt je onderwerp. Draait aan je scherpstel ring, diafragma ring, controleert de iso op het kartonnetje en neemt deze over. Elke stap, neem je bewust. Je moet immers je toestel fysiek instellen en het plaatje van te voren visualiseren. En dat is leuk en tevens leer je er ontzettend veel van. …

Daarnaast ik bovenstaande foto niet los zien. Hij is onlosmakelijk onderdeel van een serie over de herfst. Een serie van ongeveer 24 foto’s met de kleuren van de herfst in de hoofdrol. Want zo gaat dat met een filmrolletje. Je hebt maar 36 foto’s. En niet meer. En dit budget is heel snel op. Daarom probeer je van te voren na te denken over het verhaal of de serie. “Oh” denk je dan. “als ik zo’n foto heb, dan past zo’n foto daarbij. Enz.

Dus voor dat ik de belichting en compositie goed had voor bovenstaande foto was ik 5 min. verder. En dan besef je.. die boom loopt niet weg. Door die rust neem je de tijd en denk je nog eens na hoe dit shot nog beter kan worden. Hoe hij beter past in de serie. Zo kwam ik tot de conclusie dat ik een kring in het water miste. Want dat was voor mij het symbool van de ultieme rust die ik ervoer. Dus pakte ik een steentje en nam de foto.

En dan komt het moment dat je de foto gaat nemen. De spanning stijgt… want nu kunnen meerdere zaken misgaan (oh hemel) en je weet pas of het is gelukt, wanneer het rolletje ontwikkeld is. En dat is dagen later (help, nog erger!). Maar dat moment, net voor het indrukken van de ontspanknop, maakt het fotograferen juist zo leuk en spannend. En… ik geniet daarvan.

Pas na een half uur drukte ik de ontspanknop voor de eerste keer in. Soms moest ik iets meer naar links, dan weer naar rechts. Het ging me echter niet om die boom. De camera was alleen de reden om lekker buiten te zijn. Vroeger was dat Geocaching en scouting. Nu fotografie. En omdat alles met een analoge camera langer duurt….. ben ik ook langer buiten. En laat DAT nou de bedoeling zijn. En omdat niet de foto mijn doel is, maar lekker buiten zijn, vind ik het ook niet erg dat ik dagen moet wachten op de foto. Sterker nog, ik vind het wel iets hebben. Want tot die tijd kan ik fantaseren hoe geweldig mooi het shot is geworden. En hoewel de foto vaak tegen valt, blijft dat de herinnering aan het perfecte fantasie plaatje. 2 voor de prijs van één zeg maar.

En dat was dus het proces. Digitaal versus analoog. 400 foto’s versus 1 foto. haast versus rust. Take your pick. Ik heb mijn keuze al gemaakt.

Ik zie vaak discussies over welke beter is een analoge foto of een digitale. Maar je kunt eigenlijk geen vergelijking maken. Want op een scherm is een digitale foto altijd beter want daar is die voor geoptimaliseerd en analoog is handsdown op fotopapier beter. Dus dat vergelijk maak ik niet. Waar ik wel verliefd op ben geworden is de kleur van analoge foto’s. Zeker die van dia’s. Op foto papier of op scherm maakt niet uit; ze springen je tegemoet. daar kunnen digitale foto’s nog een puntje aan zuigen.

Daarnaast is elke foto uniek. Figuurlijk omdat elke foto een herinnering met zich meedraagt. Maar ook letterlijk omdat bij het drukken/scannen elke keer de belichting net wat anders is, of ligt hij schuin in de scanner of zit er wat stof op of….

Maar er is meer. Heb ik al verteld dat ik een zalm ben? En dat ik graag dingen anders doe? En omdat je een zalm bent kom je andere zalmen tegen. Rare snuiters. Anders denkers. Gepassioneerde en fascinerende mensen. Met wie je een klik hebt. Samen optrekt. Kennis uitwisselt. Kortom een groep avonturiers met verhalen waar je geboeid naar kunt luisteren.

“Waarom schiet jij nog met film?” Ik hoop dat ik met deze blog het antwoord heb gegeven. Alle bovenstaande punten voeden mijn passie voor de korrel. En deze passie neem ik mee naar mijn digitale wereld waar mijn analoge handtekening steeds zichtbaarder wordt. Hierdoor wordt mijn portfolio unieker en rijker. Persoonlijker ook. En als ik de analoge en digitale foto’s naast elkaar leg kan ik bijna het onderscheid niet meer maken. Want waar 35mm nog tekort schiet op scherpte, is dat met een midframe (bijna) niet het geval.

“Is analoge fotografie iets voor mij?” hoor ik je nu denken. Alleen jij kunt het antwoord op die vraag geven. Maar het is het proberen waard. Ik denk dat elke fotograaf zijn passie vindt wanneer hij “zijn” fototoestel voor het eerst vastpakt of “zijn” signatuur foto voor het eerst maakt. Zoals de kok zijn favoriete pannen kiest, kiest de fotograaf zijn camera. (of zoals Harry Potter het zou zeggen: de toverstaf zijn tovenaar) Ik vond deze door een OM-10 vast te pakken en een rolletje Kodak Porta iso 160 rolletje vol te schieten. Misschien jij ook wel….

Veel succes met je zoektocht. En ik ben benieuwd of en wanneer jij je passie vond. Laat me maar weten via een comment hieronder.