Ik ben graag in de natuur. De stilte, de connectie met de aarde en alles wat er op leeft en werkt. Het wonderlijke van de natuur om ons heen, de wisseling van de seizoenen en de onvoorspelbaarheid van het weer. Dat alles maakt dat ik graag zoveel mogelijk in de natuur ben. Het liefst zo ongerept mogelijk. Mensen vermijd ik van mijn beelden en het liefst zag ik zo weinig mogelijk menselijke inmenging. De mens in het landschap is eigenlijk een soort paradox.
Want helaas is ongerepte natuur met zo weinig mogelijk menselijke inmenging bijna onmogelijk. Overal waar je kijkt, is menselijke verstoring te vinden. Zowel in de menselijke planning en orde (waar vind je in Europa nog oerbossen?), maar ook in menselijk afval en inmenging. Vaak zit ik me af te vragen of we, in westelijk Europa in ieder geval, nog wel ‘echte’ natuur hebben? Is ons landschap wel nog zo natuurlijk? Dit portfolio onderzoekt de paradox van de mens in het landschap.