Ik voel mijn oren niet meer, de volgende keer toch maar een muts meenemen… Maar het is het allemaal waard. Ik kijk over mijn camera naar het spectaculaire landschap voor me. Sneeuw bedekt het Limburgse Heuvelland en een bloedrode zon zakt langzaam weg achter de heuvels. Het moment is daar en snel ga ik aan de slag. Dit is het moment! De kou merkte ik pas weer tegen de tijd dat ik in het vroege donker weer naar de auto liep. Logisch, de thermometer in de auto gaf al -11 graden aan
Zomaar een verhaal van de vele momenten die ik buiten in de natuur beleefd heb tijdens mijn zoektocht naar mooie landschapsfoto’s. Als sinds 2010 ben ik zo veel als mogelijk (en veel te weinig) in de natuur te vinden op jacht naar mooie landschappen om die zo goed mogelijk vast te leggen. Die passie en zelfs drang om naar buiten te gaan en de natuur vast te leggen begon al eerder. Eerst was ik me helemaal niet bewust van die drang, maar toen de klik eenmaal gemaakt was, was het hek van de dam. Als ik op sommige momenten te lang niet erop uit kan gaan, begint het gewoon te kriebelen, als een soort verslaving. Ik moet gewoon de natuur in.
Fotografie speelde een centrale rol in mijn jeugd. Mijn vader had een donkere kamer op zolder en de camera ging met elke vakantie meer. Later ging ik zelf ook fotograferen en werkte met dia’s. Tijdens mijn studietijd verdween de camera echter de kast in en vond ik deze pas terug aan het begin van de nieuwe eeuw. Mijn passie voor de natuur was nog ver weg, maar kwam langzaam door. Elke dag reed ik terug naar huis over de Rijksweg met de Beuken aan beide kanten. Op een van de ritten drong het tot me door dat de natuur wel erg mooi was in dit gebied en dat ik de camera een keer mee moest nemen. De klik was gevallen!
Als landschapsfotograaf heb ik sindsdien een intieme relatie opgebouwd met de omgeving om mij heen. Ik ben afhankelijk van het landschap en de lucht erboven om mooie beelden van te maken. Maar ik kan mijzelf ook mentaal en emotioneel opladen aan het landschap om mij heen. Hiervoor moet je leren en durven jezelf open te stellen aan het landschap en al haar elementen. De vergeten leer van natuurgodsdiensten, gegoten in een modern jasje, is hierbij voor mij een belangrijke leidraad, een belangrijk pad.
De vier elementen – vuur, aarde, water en lucht – vormen een belangrijke leidraad voor deze natuurgodsdiensten. En deze vier elementen komen vaak in mijn beelden voor: Het vuur van de vlammende zonsop- of -ondergang, de aarde en/of het water als publiek van deze lichtshow en de lucht waarin deze lichtshow zich afspeelt. Een goede balans van deze vier elementen is noodzakelijk om een gebalanceerde opname te krijgen.
In het begin van mijn carrière als landschapsfotograaf probeerde ik steeds alle compositieregels optimaal te benutten om zo mooie beelden te maken. Dit kwam echter veel beter uit de verf toen ik de regels meer losliet en mijn gevoel erin probeerde te leggen. Het gebruiken van mijn gevoel en het ontdekken van die intieme relatie met het landschap ging hand in hand.
Door het hebben en ontwikkelen van die intieme relatie met het landschap om mij heen ontstaat er een spel van geven en ontvangen. Ik ontvang energie en verbondenheid van mijn omgeving en geef liefde, energie en kennis terug. Die kennis uit zich vooral in het gepassioneerd willen uitdragen van het belang van het landschap voor ons, de mens. Dit doe ik met mijn landschapsbeelden, tijdens mijn workshops en in mijn dagelijks leven.
Deze boodschap leefde tot nu toe bijna altijd in de schaduw, maar recent heb ik geleerd dat deze veel meer naar voren mag komen in mijn dagelijks leven. Vandaar dat ik deze graag met jullie wil delen. Vanaf nu zal ik veel meer vanuit deze visie mijn landschapservaring en mijn beelden gaan delen en uitdragen!
Wil je al ervaren hoe? Kom op een van mijn workshops die ik dit jaar nog geef!
